Cerkak "Jarene"

Jarene biyen aku seneng nganggo rok-rok mini lan klambi tangtop mlaku-mlaku ana gang cilik, lurus mangidul pol tekan pertelon banjur ngiwa. Sepatuku tak tuk tak tuk onine ngambah aspal-aspal gemrugul watune padha tangi-tangi, mlaku-mlaku kesampar sepatuku. Esuk utawa tengah wengi mesthi aku liwat gang kuwi. Ngukur dalan saksuwene limangtaun, ning tetep wae ora ngerti dawane dalan kuwi pirang meter utawa pirang kilo. Jarene biyen aku tau mlebung ICU, ruang apa mbuh kuwe tapi sing jelas ning kono aku andon turu seminggu luwih, dilayani kanthi permati neng dhokter-dhokter gagah, esih nom sisan, karo mba-mba suster sing ayu-ayu nganggo klambi lan kudhung sarwa putih-putih. Aku ora patiya nggatek kenangapa kok aku bisa mlebu ana ruangan kuwi, tapi jare Siti Maesyaroh sing  jeneng panggunge Maesya, sing ngaku-ngaku uga dadi kancaku, sadurunge aku mlebu ruangan kuwe aku pengin nantang Dewa, malaikat apa sapa waelah sing bisa tak tantang kanggo mateni awakku. Lah lah apa ora ngeri kuwi, masa nantang-nantang supaya dipateni. Tapi halah mbuh ah, pada ngedebus ndean.

***

            Grimis riwis-riwis nelesi dalan ana gang cilik. Ambune aspal campur lemah kesiram udan, khas pisan. Wengi sansaya ndadi nalika sikilku obah-obah ngukur dalan sakdawane gang cilik mau. Tak tuk tak tuk onine sepatu hak duwure seputuh senti mijeti dalan sing teles merga udan. Gange sepi, mung ana wong siji loro padha mlaku dhimik-dhimik banjur mlumpat ngindhari blumbang-blumbang cilik ana tengah dalan sing anane mung yen ana udan tok. Kaya kiye ya dadi teles klambiku merga grimise ora mandheg-mandheg. Tak cepeti tekan pol gang ana pertelon aku nengen. Biasane ngiwa nanging aku ana janji karo kang Salaman ana omah gedheke kana. Kang Salaman wis ngenteni aku neng ngarep omah, weruh aku banjur nuncek rokoke mring asbak sing wis kebak latu.

“Mrene mlebu Tan, aku wis ngenteni awakmu awit sore iki” omonge kang Salaman karo ngawe-awe aku. Aku mung mesem. Kang Salaman mbukak lawang banjur nggandheng tanganku, nyekel pundhakku, aku digiring mlebu. Omahe kang Salaman pancen unggal dinane sepi, kaya saiki. Bojone minggat mbuh maring ndi parane sebab ora kuat ngadhepi kang Salaman unggal dinane. Kang Salaman kuwe ahline nenggak inuman keras sing janene ya cair, saben dina nek ora nginum bengi ya nginum esuk, nek ora nginum esuk ya nginum bengi. Malah jarene bisa nginum inuman keras sing janene ya cair kuwe sedina ping telu kaya nginum obat wae.

“Meh ngunjuk apa cah ayu? Iki ya?” pitakonane kang Salaman di terusake nyodorke gelas pongkor kang isine kebak. Saka ambune aku ngerti yen kuwi banyu tape bosok. Aku mung mesem maneh. Kang Salaman ngombe banyu kuwi uga ana gelase dhewek banjur nyedhaki aku meksa aku kon ngombe uga. Kepeksa, aku durung tau nginum ciu, ngmbung ambune wae aku wegah, murahan ora level. Kanggo nyenengake atine kang Salaman aku ngombe, setitik, tak tahan-tahan. Rasane pait banjur ngilini tenggorokan dadi panas.

            Kang Salaman narik tanganku mlebu sawijining kamar ana kana. Ana kasur, bantal kumel telu ing nduwure. Barang aku wis mlebu, kang Salaman nutup lawang. Nyedhaki aku ngelus-elus rambutku, mesem sing gawe aku gigu. Halah piye ora gigu, lah wong kang Salaman kuwe menungsa paling elek sing pernah tak temoni, luwih tepate tamu sing paling elek sakdawane aku nggeluti pegawean iki. Tangane kang Salaman ora gelem meneng, gramakan ana awakku. Mbuh nggoleki apa. Ora dinyana-nyana tangan sing maune alus ngelus-lus awak bagian ngarepku banjur mlayu nduwur banter nyampar raiku sing esih dirias ayu. Saking bantere gawe aku kaget. Plaaaak!!!. Aku tiba, pipiku abang merga tangane kang Salaman. Durung sempet aku obah meneh, kang Salaman wis nyedhaki aku karo ngguyu-nguyu.

“Piye cah ayu kok ngono wae wis tiba?” tangane karo mlaku narik lengenku, ndorong awakku tiba kasur. Kang Salaman mlaku nyedhaki meja kang nduwure ana gelas pongkor loro. Dheweke nginum apa sing ana ing njerone. Nyedhaki aku meneh meksa aku nginum uga.

“Ayo inumen, enak looh” gelas wis ana tutukku, isine wutah kabeh mlebu wetengku. Rasane aku ora kuat nanging aku uga ora bisa nolak apa sing dikarepke tamuku. Efekke langsung krasa, aku gleyengan. Kang Salaman ngguyu ngakak weruh aku kaya iki. Dheweke ngudhari sabuke banjur siap-siap nyabetake sabuke marang awakku. Plaaaaakkk!!! Mbuh piye maneh.

***

            Aku mikir apa, aku mbayangke apa mau? Sikil ku ndredeg banjur ora kuat nahan awakku. Aku ndeprok ana wedhi putih. Ndeleng adoh batas segara sing bisa tak deleng. Iku dudu bayangan tok. Aku ngerti yen iku dudu bayangan tok. Kabeh mau wis tau kelakon. Nanging kapan? Aku ora ngerti blas, aku ora kemutan blas kapane.

***

            Kang Salaman ngos-ngosan. Bar ngopo kang? Pitakonku ora kewetu barang aku rada sadar yen awakku wis blijing. Aku ora bisa menyat, apa maneh mlayu. Ngerti yen aku wis sadar, kang salaman banjur nyekoki aku inuman kuwi maneh, aku emoh. Tenan aku emoh. Aku lemes ora nduwe daya. Semenit rong menit. Kang Salaman nyedhaki aku maneh, ngelus-lus maneh, aaah kang aku nyerah aku emoh! Lawang sing maune nutup, sithik-sithik mbukak. Wong lanang telu mlebu.

“Mayuh kang mumpung esih bengi” omongane salah sijine wong lanang kang nembe mlebu mau marang kang Salaman. Kang Salaman ora ngomong apa-apa mung manthuk-manthuk. Ngerti yen kang Salaman aweh isyarat iya, wong lanang telu mau padha ngetokake senjata saka njero klambine, mbuh senjata apa wae. Ora ngerti sangkane wong lanang telu mau njagal aku, awakku dioyak-oyak rasane mbuh dikapakna wae. Kang Salaman terus nyekoki aku nginum. Perih, lara, getihku muncrat saka pori-pori kulitku sing alus. Sirahku dijebles-jeblesake tembok, di penthungi karo garan pacul, banting kana banting kene. Aku ora sanggup nglawan.

“Iki kanggo wales dendamku cah ayu” omongane kang Salaman ora patiya keprungu.

***

            Aaah sirahku ngelu yen aku wis mbayangke kedadean kuwi. Kedadean apa aku ora ngerti. Ombake segara gawe sirahku tambah ngelu. Iki crita apa? Iki crita kang aku ora mangerteni, kedadean apa? Kedadean sing tau ana tapi aku dhewe ora paham lan ora patiya kelingan. Kang Salaman kuwi sapa? Ana apa kang? Dendam apa?

            Ambekanku landhung pisan, aku mbeneri kain sing nutup rambutku. Ngusap rok dawa lan klambi dawa sing nutup awakku. Biyen jarene aku nganggo rok mini, klambi tangtop, sepatu highills, tapi kok saiki ora? Aaah biyen aku wis pengin mulih, nanging Gusti durung maringi.